ယဉ်ကျေးမှု
တပင်အခက်၊ တပင်ယှက်ဟု
ကန့်ကွက်မရ စကောင်းချေ။
တခုအနွယ်၊ တခုတွယ်ဟု
ချုတ်ချယ်မရ စကောင်းချေ။
ငါ့ယဉ်ကျေးမှု၊ သူမတုရ
သူ့ယဉ်ကျေးမှု၊ ကိုယ်မတုရ
ဥပဒေသတ်၊ စည်းရိုးခတ်၍
ပညတ်သော်လည်း၊ အချည်းစည်းတည့်
ဒီးဒီးသွင်သွင်၊ ရေအလျဉ်ကို
ပိတ်ပင်မရ တတ်ပါလေ။
ကောင်းသည်ကိုယူ၊ မကောင်းမူက
ပယ်ချစွန့်ပစ်၊ ယင်းအုတ်မြစ်ဖြင့်
အသစ်ရွေးနုတ်၊ အနှစ်ထုတ်သည့်
လက်ငုတ်မပြို၊ အစိုမခြောက်
အခြောက်မထိုင်း၊ ဗျိုင်းလည်းနားစေ
ရှဉ့်လျှောက်စေသော၊ သည်သဘောကို
နက်နောဆင်ခြင်၊ သတိငင်ပါ။
ယူတော့ယူ၏
တုတော့တု၏
မြန်မာမှုဖြင့်၊ ပြုစုမွမ်းမံ
ကိုယ့်ဟန်ဖြစ်ရ၊ ပမာပြသော်။
မြဝတီနှင့်၊ ပြင်စည်မင်းသား
ပျိုးထားမြေတောင်၊ ဂီတဘောင်၌
အရောင်ရိုးရဲ၊ ထွန်းသစ်မြဲသော။
ရွေ,နှင်း,တော,မြိုင်,၊ ပန်း,ခိုင်,မှော်,မှိုင်း
ခြားပိုင်းဆစ်သင့်၊ ပန်းရှစ်ပွင့်သည်
ထွတ်မြင့်နံ့ကြွယ်၊ ပန်းသဉ်လယ်တွင်
ထယ်တုန်း ဝင့်တုန်း၊ တောက်ပတုန်း။
ယဉ်တုန်း သန့်တုန်း ပျို့မျစ်တုန်း။
ရွေ,နှင်း,တော,မြိုင်,၊ ပန်း,ခိုင်,မှော်,မှိုင်း=ယိုးဒယားသံ ရှစ်မျိုးဖြင့် ဖွဲ့ထားသော ယိုးဒယားသီချင်း ရှစ်ပုဒ်။
(ရွေ)ရွေတညာ (ဖရံတင်)
(နှင်း)နှင်းယွန်းခါဟေမန် (ခက်မွန်)
(တော)တောတောင်စွယ် (ခမိန်)
(မြိုင်)တောမြုင်ခြေလှမ်း (ထနောက်)
(ပန်း)ပန်းမြိုင်လယ် (ဖရင်းချား)
(ခိုင်)ခိုင်ပန်းစုံ (ထပ်တွန့်)
(မှော်)မှော်ရုံဟေဝန် (ချွတ်ချံ့)
(မှိုင်း)မှိုင်းမှုံပြာညို (ငုငစ်)
ဗန်းမော်ညိုနွဲ့
စာပေလုပ်သားမဂ္ဂဇင်း၊ ၁၉၈၁ ခုနှစ်၊ မေလ၊ အမှတ် ၁၊ နှာ ၁၉
စာဆိုသမုတ် အကျွန်ုပ်သည်
(၁)
သီလဝံသ၊ ရှင်ရဋ္ဌ၏
လောကခြင်းရာ၊ အလွမ်းစာနှင့်
ဇာတကဇာတ် ပျို့မွန်မြတ်ကို
ဖတ်ရှုကြည်ညို၊ စာရိပ်ခိုလျက်
စာဆိုဖြစ်ကြောင်း၊ ကျွန်ုပ်ချောင်းခဲ့။
(၂)
ဥတ္တမကျော်၊ တောရပ်ပျော်၏
စာတော်ပွင့်လန်း၊ တောလားဆန်းသို့
နွေလွမ်းတတ်သူ၊ နွေဦးမြူနှင့်
လေယူရာသွေး၊ ကဗျာတေးကို
ငှက်ကျေးပုံလို၊ ကျွန်ုပ်ဆိုခဲ့။
(၃)
နဝဒေးနှင့်
ပျံ့မွေးသာခေါင်၊ နတ်ရှင်နောင်တို့
စစ်တောင်ပံခတ်၊ စစ်အောင်ရပ်က
ချစ်ရောင်ဟပ်လာ၊ ရတုစာကို
ဖတ်နာပြီးလျှင်၊ စာဈာန်ဝင်လျက်
စာပင်စိုက်ပျိုး၊ ကျွန်ုပ်ခိုးခဲ့။
(၄)
ပဒေသရာဇာ၊ ဘွဲ့ကြိုးတျာသို့
နွေခါမိုးခါ၊ ဆောင်းလခါဟု
သုံးရာသီလုံး၊ တကုန်းကုန်းနှင့်
တရုန်းကန်ကန်၊ တပြန်လဲလဲ
တဝဲလည်လည်၊ တချည်နှောင်နှောင်
တယောင်ကန်းကန်း၊ ဘဝလမ်းတွင်
လွမ်းနာမတွေး၊ ဝမ်းစာရေးကို
ဆိုတေးဖွဲ့ပုံ၊ စာဆိုဂုဏ်ကို
အာရုံဇောမြင်၊ ကျွန်ုပ်ဝင်ခဲ့။
(၅)
ဦးပုညက
လောကလှောင်ချင်၊ ငါလှောင်ချင်ခဲ့။
လယ်တီပုဂ္ဂိုလ်၊ မြတ်စာဆိုက
ကြည်ညိုဖွယ်ရာ၊ ဂမ္ဘီစာကို
ဖွဲ့ပါလေလျှင်၊ ငါဖွဲ့ချင်ခဲ့။
ဆရာမှိုင်း၏
စာဂိုဏ်းထဲတွင်၊ ကျွန်ုပ်ဝင်လျက်
အလင်္ကာရ၊ ခေတ်ဘဝကို
ရွှေမြကြေးမုံ၊ ခြယ်သောပုံသို့
စာဂုဏ်မြောက်စွာ၊ ခြယ်ချင်ပါခဲ့။
ဇော်ဂျီသူမွန်၊ မင်းသုဝဏ်၏
ထူးချွန်စာဂုဏ်၊ စိတ်မှာထုံလျက်
ဒဂုန်တာရာ၊ တေးလင်္ကာသို့
ကဗျာလမ်းသစ်၊ စာလမ်းသစ်တွင်
တဆစ်တကွေ့၊ လိုက်ပါ၍လျှင်
မွေ့မွေ့လျော်လျော်၊ ကျွန်ုပ်ပျော်ခဲ့။
(၆)
စာဆိုမှုတွင်
စုယင်းတုယင်း၊ လှော်ခတ်ယင်းနှင့်
ပန်းခင်းတောဝယ်၊ ဗျာမောကြွယ်စဉ်
ပင်လယ်လှိုင်းပုတ်၊ ညမိုးချုပ်၍
အားယုတ်လေရိုက်၊ ဆည်းဆာမိုက်သော်
ပြုလိုက်ချိန်မှ၊ ရမရကို
မုချမမှန်းနိုင်ပါတကား။ ။
တင်မိုး
စာပေလုပ်သားမဂ္ဂဇင်း၊ ၁၉၈၁ ခုနှစ်၊ မေလ၊ အမှတ် ၁၊ နှာ ၅။
ချုပ်ငြိမ်းခြင်း၏တပိုင်းတစ မြင်ကွင်း
ဖျားသွေးကျ၍
ခေါင်းမ,ထူကြည့်နိုင်လေပြီ။
ငါ့နံဘေးမှ
သွေးပိုက်တန်းလန်း၊ အော်ယောင်ယမ်းသည့်
ငန်းဖျားလူနာ၊ ဘယ်ရောက်ပါလိမ့်
သေရှာပြီမို့ မတွေ့သလော။။
လူနာကုတင်၊ ဟင်းလင်းမြင်ရ
သွေးစညိုနက်၊ မွေ့ရာထက်မှာ
စွန်းကွက်အပြောက်၊ ပန်းခက်ခြောက်ကြွေ
ညောင်ရေအိုးမှ၊ ဝဲလွင့်ကျသည်
ဘဝတခု ဆုံးခြင်းနိမိတ်။ ။
ဒေါင်းနွယ်ဆွေ(၂၆-၄-၇၂)(လုပ်သားဆေးရုံကြီး)
ရှုမဝရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း၊ ၁၉၇၂ ခုနှစ်၊ ဇွန်လ၊ အတွဲ ၂၆၊ အမှတ် ၃ဝ၁၊ နှာ ၄။
ငှက်မောင်နှံ
နွေဦးပေါက်စ
လှပသော အမွေးအတောင်နှင့်
နှစ်ကောင်သော ငှက်ကလေး
ပျံပြေးဝင်နား၊ သစ်ကိုင်းဖျားမှာ
စကားတီတာ၊ သီကာကြွေးဟစ်
ချစ်တေးကျော့ဆို၊ အဖိုအမ
တွေ့ကြချိန်တွင်၊ မိုးတိမ်စင်၏။။
ငှက်ဖိုကလေး၊ မြီးသေးဆတ်ကေ
ပျံဆော့လွှားခုန်၊ သစ်ကိုင်းဆုံမှာ
သိမ့်သိမ့်ခါ၏။
ငှက်မကလေး၊ မြီးသေးသွယ်ကော့
လည်မော့ခုန်လွှား၊ သစ်ကိုင်းဖျားမှာ
သိမ့်သိမ့်ခါ၏။
နွေဦးလွန်မြောက်၍
ရွက်ခြောက်ကြွေသက်
မြေထက်လေပွေနှင့်
ငွေမင်နားကွပ်၊ ပန်းပွတ်ပတ္တမြား
မြသားနီလာ၊ တိမ်မိုးပြာလျှင်
ညံစာဟစ်ကြွေး
ချစ်တေးသီကျော့ဆို
ငှက်ဖိုနှင့်ငှက်မ
မြူးကြင်စ မောင်နှံ
လေဆန်တိမ်ကြား
တောင်ဖျား တွဲချိတ်လျက်
ပျံထွက်လူးလာ၊ နားခိုရာ ရိပ်မြုံ
ဆောက်အုံရက်တည်
သိုက်ချီကာ ရွှင်မြူးလျက်။ ။
နုယဉ်
ရှုမဝရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း၊ ၁၉၇၂ ခုနှစ်၊ ဇွန်လ၊ အတွဲ ၂၆၊ အမှတ် ၃ဝ၁၊ နှာ ၆။
ရှေးဟောင်းပန်းချီသုတေသန
ရှေးဟောင်းပန်းချီ၊ သုတေသီပေါ့။
ငါသုတေသီ၊ ရှေးပန်းချီနောက်
တကောက်ကောက်နဲ့၊ ရောက်ခဲ့ပါပကော
စေတီတွေပေါ၊ စေတီတော။
ရှေးမြို့အပါး၊ စေတီပေါတဲ့
သစ်တောကြားမှာ၊ ဘုရားစေတီ
အနီအညို၊ အပြိုအပျက်
အအက်အကွဲ၊ ရေညှိစွဲတဲ့
မဲမဲစိမ်းစိမ်း ငုတ်တိုများ...။
ဘုရားဂူတွင်း၊ ချုံနွယ်ရှင်းပြီး
အတင်းတိုးကာ၊ ဝင်လိုက်ပါသော်
ရလာပထမ လင်းနို့နံ့။
မျက်နှာကျက်နှင့်၊ လေးဖက်လေးတန်
နံရံမှာကား၊ ပန်းချီများ...။
နံရံပန်းချီ၊
အနီအပြာ၊ အဝါအညို
အစိုအခြောက်၊ အငေါက်အညွန့်
အတွန့်ဖြာကြဲ၊ ဝဲဝိုက်လျှံ။
ရှေးဟောင်းပန်းချီ...
ကပီဂဇာ၊ နာရီကနုတ်
စုတ်ချက်သေးသေး၊ အကွေးအဝိုက်
သိုက်မြိုက်မြိုင်။
ကြမ်းပြင်မှာကား...
ဘုရားဆင်းတု၊ ဇမ္ဗုပတိ
ဒက္ခိဏသာခါ၊ ဟိုမှတဆူ
ဒီတဆူနဲ့၊ မဲဖြူညိုနီ
လင်းနို့ညှီလှ၊ ဒီမှာတဆူမံဘုရား။
မံဘုရားတွင်၊ မံပလ္လင်၌
မင်စာရှေးစာ၊ ပန်းခက်ပါလို့
ကြည့်ပါမည်တကား၊ အလျင်သွားပြီး
ဘုရားဆင်းတု မ,လိုက်ရာ...။
ဟာ...! ဥစ္စာစောင့်လား?၊ သိုက်စောင့်လား?
ဘွားကနဲခေါင်းထောင်၊ မြွေတကောင်။
အဲ...အဲဒီတုန်းက
ငါ့ခမျာလျှင်၊ အပြေးလျင်လို့
မလျင်လျှင်ကား၊ နှောင်းလူမျိုးတို့
ဘုရားတွင်းက၊ လူရိုးရလို့
တွေးရတောရ၊ သုတေသနနဲ့
ဒုက္ခပိုအုံးတော့မှာပေါ့။
မောင်စွမ်းရည်
မန္တလေးဝိဇ္ဇာသိပ္ပံတက္ကသိုလ်နှစ်လည်စာစောင် ၁၉၆၈-၆၉ နှစ်၊ စာစောင်အမှတ် ၁၊ နှာ ၉။